Konstrukcja kampanii – spojrzenie ogólne

Po ostatniej sesji rozmawiałem dość długo z Hargrimem, który był w niej jednym z graczy, o tym jak powinna wyglądać kampania. Wzięło się to z pewnych wątpliwości odnośnie naszej ostatniej sesji, jeśliby ją traktować jako część kampanii. Przyznaję, że moje prowadzenie nie było tu idealne, gdyż bardziej się skupiłem na poznawaniu nowej mechaniki i settingu, niż na samej konstrukcji fabularnej (to, że wziąłem gotowe scenariusze, które niewiele zmieniłem, na pewno było częścią problemu). Tak czy siak rozważania jak to powinno wyglądać w teorii, uważam za ciekawe i miejmy nadzieję, że w przyszłości pomogą mi lepiej prowadzić.

Z tej rozmowy z Hargrimem zarysował się z grubsza następujący pomysł na początek kampanii:

Przed stworzeniem postaci MG w jasny sposób przedstawia zarys tego, co chce prowadzić, a gracze mówią, w co chcą grać. Tworzone postaci powinny określać archetypy, a nie wbijać w ścisłe ramy z których później trudno będzie wyjść.

Przygodę trzeba zacząć od mocnego zawiązania fabuły. Ważne, żeby było osobiste dla każdej postaci. Od razu powinny być 3 lub 4 ślady prowadzące w różne strony. Gracze mogą podążyć za którymkolwiek z nich i potem dotrzeć do kolejnych śladów, które będą prowadzić także do miejsc, które mogli wybrać wcześniej.

Całość uzupełnia rozpisanie działań przeciwników tak, żeby było wiadomo, kiedy i co zrobią – to ważny element, który później będzie napędzał rozgrywkę i dawał MG inspirację do nowych wydarzeń i wątków.

Uwzględnienie postaci graczy

Główny wątek powinien się silnie wiązać z poszczególnymi postaciami graczy, nawiązywać do ich specyfiki. Potrzeba 2-3 silnych zahaczek, żeby gracze mieli wybór co robić. Ewentualnie można też zacząć od rzucenia bohaterów od razu w akcję, ale wtedy zahaczki i wybór ścieżki powinny pojawić się niedługo później.

Postaci graczy powinny mieć powód, by się pojawić tam, gdzie zaczyna się przygoda. Może ich łączyć wspólny patron i/lub siedziba. Powinno być coś, co postać od razu zainteresuje, a jednocześnie będzie wyraźnym wspólnym celem dla całej drużyny. Warto unikać sytuacji, że postać poszła na misję tylko dlatego, że nie miała nic innego do roboty.

Przygoda powinna się zaczynać od dość jasnego przedstawienia sytuacji tak, żeby na samym początku nie nastąpił paraliż, gdy gracze nie będą wiedzieć, co mają robić. Gdy gracze czują się zagubieni, pozostawieni sami sobie, zamiast skupiać się na akcji i rozwiązywaniu tajemnic tracą dużo czasu na zastanawianie się, co powinni zrobić.

Wybór postaci, jej motywacji, określa trochę to, czym sam gracz będzie grać, a trochę też to, czego oczekuje od sesji. Nieco inaczej wygląda to przy losowaniu postaci, ale i wtedy zazwyczaj szybko można poznać, jaki pomysł na postać ma gracz, jak ją widzi.

Dobrze też, żeby archetyp, którym się gra, pasował do rodzaju opowieści, w jaki akurat postanowiliśmy grać.

Wątki osobiste nie powinny być z góry wymyślone. To by zanadto ograniczało późniejsze interakcje między postaciami, nie pozwalałoby elastycznie reagować na tworzoną wspólnie opowieść.

MG powinien wyraźnie kreślić możliwości, które stoją przed postaciami. Pojawiające się sytuacje powinny wynikać z patrona lub miejsca, które jest ich siedzibą. Powinny oddziaływać na postać i zahaczać o to, czego ona chce, jej pragnienia – lub jej tło, historię. A przynajmniej powinny być interesujące.

MG musi uwzględnić wszystkich graczy, całość powinna miksować ich motywacje i dać spotlight każdemu. Gracze powinni wiedzieć kiedy przesadzają z forsowaniem indywidualnych akcji wynikających z motywacji postaci tak, żeby nie dzielić drużyny i potencjalnego spotlightu. Nieusztywnianie charakteru postaci przy jej tworzeniu pomaga uniknąć takich sytuacji.

Interakcje z postaciami Mistrza Gry (NPCami)

Przygotowanie kampanii w dużej mierze opiera się na wymyśleniu NPCów i dokładnym określeniu ich celów. Cele postaci graczy, określone podczas ich tworzenia, powinny być raczej dosyć ogólne. Dopiero podczas gry zostaną skonkretyzowane, ubrane w fabułę. Np. gracz określa, że jego postać jest poszukiwaczem skarbów, a potem w trakcie gry natknie się na trop konkretnego skarbu, który może próbować zdobyć.

Cele NPCów powinny być rozpisane w czasie. Pomoże to później pokazać zmiany w świecie, jeśli działania graczy pójdą w poprzek tych celów oraz w sytuacji, gdy NPCe bez przeszkód je zrealizują.

Podczas gry to od decyzji graczy zależy, czy będą chcieć zaszkodzić poszczególnym NPC-om czy raczej pójść w inną stronę. Ale gracze muszą wiedzieć, że ktoś taki jest i że cos knuje. Wtedy zignorowanie wątku przyniesie określone konsekwencje, a próba przeciwstawienia się inne konsekwencje (być może mniej dotkliwe).

Hargrim stwierdził, że nie lubi, gdy nie wiadomo, o co chodzi NPCom. Postaci graczy nie powinny tego wiedzieć od razu, ale w kolejnych przygodach powinny pojawiać się WYRAŹNE ślady które wskazują o co chodzi. Żeby na ostatniej sesji nie siedzieć z ręką w nocniku i z poczuciem, że nic nie osiągnąłem, bo wszyscy byli sprytniejsi ode mnie.

Gdy nie można poznać planów NPCów, trudno się do nich odnieść i nie wiadomo jak reagować – co powinien zrobić bohater. Traci na tym wyrazistość, ale i dynamika sesji.

Między poszczególnymi przygodami pojawia się problem, gdy brak jest wyraźnych rezultatów, konsekwencji poprzedniej sesji. Kolejne przygody powinny w jakiś sposób wiązać się z poprzednimi. Wynikać bardziej lub mniej bezpośrednio z tego, co do tej pory zrobiły postaci graczy.